Θαρρείς να βγούνε θέλουνε να φέρουν την ελπίδα από τους τάφους οι νεκροί για Σε ξανά πατρίδα

Πως μπόρεσες και ξέχασες θυσίες του λαού σου και το συμφέρον λάβαρο αρχή του διχασμού σου

Μα στάσου, σήμαντρα χτυπούν υψώνεται και πάλι δεν έχει μάθει στα σκυφτά του Έλληνα κεφάλι

Δεν έλειψαν τούτης της γης ποτέ τους οι προδότες μα των ηρώων οι ψυχές σαλεύουν πάντα πρώτες

Πατρίδα μου σε Σε μιλώ που ξέρεις απ’ αγώνες που έζησες κατακτητή μα στάθηκες αιώνες

Όρκο κι υπόσχεση τρανή ποτέ να μην αφήσω την ιστορία να χαθεί πέτρα δε θα χαρίσω

Κάνε μητέρα Παναγιά γυνή με τόσα κάλλη να ξημερώσει λευτεριά Ανάσταση και πάλι

Ελλάδα, χώρα λεβεντιάς ψυχής και αντρειοσύνης αυτό που θέλουνε για Σε ποτέ Σου δε θα γίνεις

Ευθύμης Ασλανίδης.