‘’25 Μαρτίου 1821, ημέρα επαναστάσεως και ελευθερίας εναντίον της σκλαβιάς, της καταπάτησης των πιο θεμελιωδών δικαιωμάτων, της καταδυνάστευσης ενός ολόκληρου έθνους, της βίαιης παύσης του λόγου, της αρπαγής των περιουσιών ακόμη και των παιδιών, της στέρησης της ζωής επί 400 χρόνια. Ένας ακόμη αγώνας, ένα ακόμη έναυσμα για την ανάκτηση της ελευθερίας που προκαλεί το Ελληνικό έθνος είτε να πεθάνει γενναία όπως οι 300 του Λεωνίδα είτε να απελευθερώσει το πατρικό χώρο όπως ο Μέγας Αλέξανδρος. Ένας λαός που πάντα ήλπιζε με αγώνα να πάρει πίσω την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, τον Πόντο. Ένα έθνος που αποφάσισε να πολεμήσει, για να διεκδικήσει την ελευθερία και την αυτονομία του, όχι μόνο του σώματος αλλά πρωτίστως της ψυχής και του πνεύματος. Παράλληλα, επιθυμούσε πολεμώντας τον εχθρό να ανακτήσει τη δόξα των προγόνων, να επαναφέρει τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα, τις αξίες, τη γλώσσα, την ιστορία, την κοσμοθεωρία και κοσμοαντίληψη του γένους, που για αιώνες καλύπτονταν από το σκοτάδι. Όλα αυτά κοντά στη μητέρα Εκκλησία και με πίστη στο λόγο του Θεού. Αυτό το έθνος για ακόμα μια φορά δε διστάζει μπροστά σε μια παρόμοια θυσία τιμώντας το αθάνατο παρελθόν αλλά και δημιουργώντας ένα νέο ένδοξο μέλλον για όλους τους Έλληνες.’’

Ξέρω έναν τόπο

που έχει στην κορυφή έναν λευκό σταυρό

με τα κάτασπρα χιονισμένα βουνά

και την πελώρια γαλάζια θάλασσα

πλάι στην καταπράσινη πλαγιά με άνθη

στον κάμπο εκεί γέρνει μια γέρικη ελιά… ματωμένη

Ξέρω έναν τόπο εκεί

που οι άνθρωποι είναι σαν τα πουλιά ελεύθεροι

είναι σαν τους λύκους θεριά αντρωμένα, ήρωες και πολεμιστές

είναι όμως και σαν τα δέντρα με ρίζες βαθιές

με πολλά κλαράκια σε παραδώσεις και ένδοξες εποχές

με καρπούς αγάπης, φιλοπατρίας, θυσιάζοντας αίμα σε νέες γενιές

Ξέρω έναν τόπο που η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

εκεί η πίστη δεν πέθανε ποτέ, αλλά, παρέμεινε αιώνια

Παναγιώτης Παναγιωτίδης